"Papierowe miasta" John Green - Zagubieni nastolatkowie

Tym razem nie będzie tak słodko, "jak zawsze". Książka "Papierowe miasta" strasznie mnie męczyła i naprawdę kompletnie nie rozumiem zachwytów nad nią. Czytałam ją jakiś czas temu, a mimo to cały czas ją pamiętam. Cóż, jedne książki zapadają nam w pamięci, bo były tak dobre, a inne... wręcz przeciwnie.

"Papierowe miasta" opowiadają historię dwojga nastolatków: Margo Roth Spiegelman i zakochanego w niej Quentina Jacobsena. Chłopak ma dwóch najlepszych kolegów: Bena i Radara oraz zaplanowaną przyszłość - chciałby studiować medycynę i przed trzydziestką założyć rodzinę. Margo poznał, gdy byli dziećmi, szybko się zaprzyjaźnili i spędzali ze sobą mnóstwo czasu. Wtedy to podczas jazdy przez park znaleźli ciało mężczyzny. Sytuacja ta w różny sposób na nich wpłynęła i w końcu stracili ze sobą kontakt. Kiedy wydorośleli los ponownie splótł ich losy i trafili do tego samego liceum. Q usunął się w cień, a Margo wzbudzała zainteresowanie, stając się najpopularniejszą dziewczyną w szkole. Spokojne życie chłopaka zostaje nagle zburzone przez dawną przyjaciółkę, która w nocy wchodzi do jego pokoju przez okno, mając na sobie strój ninja. Dziewczyna oznajmia zaskoczonemu koledze, że potrzebuje samochodu i prosi go o pomoc w pewnym odwecie. Pełen obaw Quentin postanawia jej towarzyszyć, a po powrocie rozstają się przed domem. Kolejnego dnia dociera do niego informacja, że Margo zniknęła. Dziewczyna zostawiła dla niego jednak pewne wskazówki, by mógł ją odnaleźć. Zafascynowany zaczyna jej szukać, przemierzając setki kilometrów i odkrywając jej nieznane dotąd oblicze.


"Zawsze wydawało mi się absurdalne, że ludzie chcą się z kimś zadawać tylko dlatego, iż ten ktoś jest ładny. To jakby wybierać płatki śniadaniowe ze względu na kolor, a nie na smak."
                                                                                                                                             (cytat z książki)

Wydaje się, że historia ma potencjał, ale.. No właśnie, "ale". Wiem,że mogłabym napisać, że: książka jest magiczna, głęboko porusza, znajduje się w niej wiele odwołań do problemów nastolatków, opowiada o trudach akceptacji przez otoczenie itp. Mogłabym. Ale tego nie zrobię. Dla mnie była to książka, w której tak naprawdę nie do końca wiadomo o co chodzi. Niby wszystko się zgadza: chłopak, dziewczyna, on w niej zakochany i wycofany, ona najpopularniejsza w szkole. Pomijam już notorycznie powtarzający się wzorzec, który tutaj jest widoczny. Odniosłam wrażenie, że Margo tak naprawdę nie wie, czego chce, a jej ucieczka jest tylko kolejnym kaprysem. Quentina za to wodzi za nos, nie licząc się kompletnie z jego uczuciami oraz ma poczucie, że wszystko jej się należy i jest pępkiem świata. Dla "usprawiedliwienia" dodam, że czytałam tę książkę w okresie podobnym wiekowo do wieku bohaterów. Moja opinia nie jest więc w żaden sposób spowodowana niedopasowaniem książki do wieku odbiorcy - po prostu jakoś do mnie nie trafiła.

Zaczynam się zastanawiać, czy to ja jestem tak nie czuła na te wszystkie zawarte w treści alegorie i ze mną jest coś nie tak, czy to wina Green'a. Biorąc pod uwagę wszechobecny zachwyt.. obawiam się, że to pierwsze. Było to moje pierwsze spotkanie z tym autorem i obawiam się, że ostatnie. Oglądałam za to film "Gwiazd naszych wina" na podstawie jego twórczości. Bardzo mi się podobał i nawet zakręciła mi się w oku łza podczas seansu, co wcale w moim przypadku nie jest łatwym wyczynem. Może jednak nie jestem aż tak nieczuła, jak to może wyglądać.. :)



Ocena: 2/10